Do końca świata i jeden dzień dłużej

Charles Le Brun, Alegoria dobroczynności, XVII w.

Bardzo podobała mi się tegoroczna edycja Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Mam wrażenie, że uwolnienie inicjatywy od natręctwa ze strony państwowych instytucji bardzo jej pomogło i pokazało, że rzeczywiście jest to istotna sprawa dla zwykłych ludzi i prywatnych firm, które chcą czynić dobro wokół siebie.  Rząd i samorządy mogą fundusze na leczenie dzieci i seniorów przekazać jednym zapisem w budżecie, a im mniejsza liczba pośredników, tym pieniędzy na leczenie zostaje więcej.  Powiedzmy sobie również szczerze, że policja, wojsko czy straż pożarna powinny skupić się na wykonywaniu swoich zadań, a bieganie z puszką pozostawić na czas po służbie lub innym chcącym się społecznie zaangażować.

Oglądając relacje z finału Orkiestry pomyślałam sobie ciepło o prywatnej telewizji, która zapowiadała wydarzenie i rewelacyjnie je relacjonowała. Z podziwem patrzyłam, jak celebryci wypromowani przez tę stację z puszkami w ręku przez wiele godzin zbierali pieniądze na warszawskich ulicach nie zważając na zabójczy smog.

Wspaniale zaprezentowały się też prywatne firmy, koncerny i korporacje. Pozbawione konkurencji ze strony spółek Skarbu Państwa, błyszczały hojną szlachetnością. Wielką zasługą organizatorów Orkiestry jest to, że zdołała namówić do współpracy także przedstawicieli tych firm, które na co dzień unikają płacenia podatków w Polsce i niechętnie odnoszą się do wszelkich zobowiązań wynikających z prowadzania biznesu tutaj. Orkiestrze okazały wspaniałomyślność i sypnęły milionami.

Nie do przeceniania są integracyjne umiejętności członków Orkiestry. Do zwolenników Fundacji, wielu ludzi dobrej woli, dołączyły także takie osoby, które wg moich obserwacji, niechętnie angażują się w jakiekolwiek działania na rzecz innych. Na ogół wygłaszają twierdzenia jakby żywcem wyjęte z ust Ebenezera Scrooge'a (przed wigilijnym nawróceniem). Sama myśl o tym, że jakaś część płaconych przez nie podatków może trafić np. w postaci 500+ do dzieci, albo jako emerytura do biedniejszych seniorów, doprowadza je do liberalnej furii i wywołuje pełen pretensji słowotok. I oto w tym jednym dniu w roku także takie osoby z radością otwierają swoje portfele, wyciągają karty kredytowe lub złote ajfony i hojnie wpłacają na WOŚP. A przekazywane kwoty są tym wyższe im większe jest zdziwienie otoczenia. I mówcie, co chcecie, ale to jest absolutnie wspaniałe i może nawet cud. I wątpię, by jakiejkolwiek innej organizacji w Polsce, udało się włączyć wspomniane osoby w działalność charytatywną.


Tegoroczna edycja Orkiestry była wyjątkowa z jeszcze jednego względu. Otóż wyobraźcie sobie, że belgijska poczta wypuściła znaczek poświęcony wydarzeniu, co moim zdaniem, wspaniale promuje nie tylko tę inicjatywę, ale w ogóle Polskę i chrześcijaństwo (christmas charity). Z tego, co przeczytałam wynika, że rozmowy z Belgami podjęto po tym, jak Poczta Polska odmówiła fundacji wydania jubileuszowego znaczka. Uważam, że słusznie. W Polsce WOŚP znają wszyscy i lepiej zareklamować coś mniej znanego, a wartego polecenia, jak choćby wspaniały obraz z kościoła w Krzeszowicach. Znaczek promujący polską dobroczynność w Belgii jest natomiast czymś absolutnie wyjątkowym, za co Orkiestrze należą się słowa uznania.

Pokłon Trzech Króli, znaczek zaprojektowany
przez A. Gosika z obrazem Santiego di Tito
z XVI w z Kościoła w Krzeszowicach

Znaczek WOŚP wydany przez belgijską pocztę.

Mam nadzieję i szczerze życzę Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy, by w tym roku okazało się, że bez państwowej pomocy,  udało się jej zebrać rekordową kwotę pieniędzy dla potrzebujących dzieci, seniorów, a także na inne podejmowane przez fundację działania. Oby w przyszłym roku Orkiestra mogła  zorganizować równie efektowny finał także bez finansowego wsparcia biedujących niekiedy i chimerycznych samorządów.